子贡岭

公元前五百年，初春，子贡二十岁布衣难耐春寒，远处，楚国开花的群山宛如堆堆红炭。gōng yuán qián wŭ băi nián，chū chūn，zĭ gòng èr shí suì bù yī nán nài chūn hán，yuăn chù，chŭ guó kāi huā de qún shān [wăn,yuān] rú duī duī hóng tàn。

时有传闻，楚人已有渗碳炼钢的技术，但官吏没有仁爱工匠不尽孝心……北方数千里大雪下孔子为实现仁爱正疲于奔命，为“礼乐”和“秩序”寻找根基。shí yŏu [chuán,zhuàn] wén，chŭ rén yĭ yŏu shèn tàn liàn [gāng,gàng] de jì [shù,zhú]，dàn guān lì mò yŏu rén ài gōng jiàng bù jìn xiào xīn……bĕi fāng shŭ qiān lĭ dà xuĕ xià kŏng zĭ wèi shí xiàn rén ài zhèng pí yú bēn mìng，wèi“lĭ yuè”hé“zhì xù”xún zhăo gēn jī。

子贡孤身赴楚传播老师的思想……可惜众人没有智慧，光阴白白流逝了。zĭ gòng gū shēn fù chŭ [chuán,zhuàn] [bō,bò] lăo shī de sī xiăng……kĕ xī zhòng rén mò yŏu zhì huì，guāng yīn bái bái liú shì le。

今年春天，在村前暮霭昏沉的子贡岭上，我碰见邻村的叔爷，七十八岁，如一根黑色荆条他醉酒、呕吐、手指摇晃指着被儿媳打伤的前额，向我哭泣：“黑佬夫妻两个，年后到山东打工去了，走时连招呼也不打一声……房子他不要，我的伤和病也不管，哪是儿子，……畜生啊！jīn nián chūn tiān，zài cūn qián mù ăi hūn chén de zĭ gòng lĭng shàng，wŏ pèng jiàn lín cūn de shū yé，qī shí bā suì，rú yī gēn hēi sè jīng tiáo tā zuì jiŭ、[ŏu,òu] tŭ、shŏu zhĭ yáo [huăng,huàng] zhĭ zhe bèi ér xí [dă,dá] shāng de qián é，xiàng wŏ kū qì：“hēi lăo fū qī liăng gè，nián hòu dào shān dōng [dă,dá] gōng qù le，zŏu shí lián zhāo hū yĕ bù [dă,dá] yī shēng……fáng zĭ tā bù yào，wŏ de shāng hé bìng yĕ bù guăn，[nă,nĕi,na,né,năi] shì ér zĭ，……[chù,xù] shēng [a,ā,á,ă,à]！

””