东篱菊花今已开，万物各自相驱催。dōng lí jú huā jīn yĭ kāi，wàn wù gè zì xiāng qū cuī。
却寻桃杏那复有，旧树惨惨空墙隈。què xún táo xìng nà fù yŏu，jiù shù căn căn kōng qiáng wēi。
年光日日已非昔，人世可能无盛衰。nián guāng rì rì yĭ fēi xī，rén shì kĕ néng wú shèng shuāi。
朱颜白发相去几，势利声名相抑排。zhū yán bái fà xiāng qù jĭ，shì lì shēng míng xiāng yì pái。
三公未能逃饿死，九鼎竟亦为尘埃。sān gōng wèi néng táo è sĭ，jiŭ dĭng jìng yì wèi chén āi。
乃知万事皆自枉，有便只宜持酒杯。năi zhī wàn shì jiē zì wăng，yŏu biàn zhĭ yí chí jiŭ bēi。
