风

尽在橡枝上嘶著，欲用青白之手收拾一切残叶，以完成冷冬之工作；jìn zài xiàng zhī shàng sī zhù，yù yòng qīng bái zhī shŏu shōu shí yī qiē cán yè，yĭ wán chéng lĕng dōng zhī gōng zuò；

至於人儿，为老旧而辛酸之印象缠著，颓委欲死，尽在橡枝上嘶著，总是愚人的揶揄，不仁者的谄笑，辽远的海岸里慈母屈膝伸手狂呼，泪儿随波远去润其失掉的爱子之唇？zhì [wū,yū,yú] rén ér，wèi lăo jiù ér xīn suān zhī yìn xiàng chán zhù，tuí wĕi yù sĭ，jìn zài xiàng zhī shàng sī zhù，zŏng shì yú rén de yé yú，bù rén zhĕ de chăn xiào，liáo yuăn de hăi àn lĭ cí mŭ qū xī shēn shŏu kuáng hū，lèi ér suí bō yuăn qù rùn qí shī diào de ài zĭ zhī chún？

尽在橡枝上嘶著，孟浪地挟归雁前来，他们的羽在我故国里变换，落下残败的在河干，没有人留心此诗意，因他们去了重来。jìn zài xiàng zhī shàng sī zhù，mèng làng dì [xié,jiā] guī yàn qián lái，tā [men,mén] de yŭ zài wŏ gù guó lĭ biàn huàn，luò xià cán bài de zài hé gān，mò yŏu rén liú xīn cĭ shī yì，yīn tā [men,mén] qù le [zhòng,chóng] lái。

尽在橡枝上嘶著，他重问我曾否再作童年之盛会！jìn zài xiàng zhī shàng sī zhù，tā [zhòng,chóng] wèn wŏ céng [fŏu,pĭ] zài zuò tóng nián zhī shèng huì！

我失去了温背的日光，牲群缘登的曲径，此地片片的雪花，在我心头留下可数的斑痕。wŏ shī qù le wēn bèi de rì guāng，shēng qún yuán dēng de qū jìng，cĭ dì piàn piàn de xuĕ huā，zài wŏ xīn tóu liú xià kĕ shŭ de bān hén。

尽在橡枝上嘶著，你的呼声太单调而疏懒，仅引我心头抱歉之狂噪，而思想与欢乐之谐和，光明与黑暗的消长，惟上帝能给我一回答。jìn zài xiàng zhī shàng sī zhù，nĭ de hū shēng tài dān diào ér shū lăn，jìn yĭn wŏ xīn tóu bào qiàn zhī kuáng zào，ér sī xiăng yŭ huān lè zhī xié hé，guāng míng yŭ hēi àn de xiāo cháng，wéi shàng dì néng [jĭ,gĕi] wŏ yī huí [dá,dā]。

尽在橡枝上嘶著，夜色终掩蔽我的眼帘，深望此地的新月钟声，与溪流之音，给你一点临别之伤感，然後永逃向无限──不可重来！jìn zài xiàng zhī shàng sī zhù，yè sè zhōng yăn bì wŏ de yăn lián，shēn wàng cĭ dì de xīn yuè zhōng shēng，yŭ xī liú zhī yīn，[jĭ,gĕi] nĭ yī diăn lín bié zhī shāng găn，rán hòu yŏng táo xiàng wú xiàn──bù kĕ [zhòng,chóng] lái！