多愚蠢地选择这样一个黄昏这样飘着木棉叶的红砖道万水千山踏遍欲独钟情于这略带灰暗的台北天空当我悟出诗句中留白的那个字就叫风时风已轻盈地拂面而过夜已成为另一个闪亮的温柔duō yú chŭn dì xuăn [zé,zhái] zhè yàng yī gè huáng hūn zhè yàng piāo zhe mù mián yè de hóng zhuān dào wàn shuĭ qiān shān tà biàn yù dú zhōng qíng yú zhè lüè dài huī àn de tái bĕi tiān kōng dāng wŏ wù chū shī jù zhōng liú bái de nà gè zì jiù jiào fēng shí fēng yĭ qīng yíng dì fú miàn ér guò yè yĭ chéng wèi lìng yī gè shăn liàng de wēn róu
