我认识一个印度人他叫阿斯卡在加尔各答，他晒黑了皮肤并带着他的本地口音来到中国在一个海边小城他住了五年每天傍晚沿着海岸散步风从海上吹过来他说，可以闻到抛饼的味道wŏ rèn shí yī gè yìn dù rén tā jiào [ā,ē,a,á,à] sī [kă,qiă] zài jiā ĕr gè [dá,dā]，tā shài hēi le pí fū bìng dài zhe tā de bĕn dì kŏu yīn lái dào zhōng guó zài yī gè hăi biān xiăo chéng tā zhù le wŭ nián mĕi tiān bàng wăn yán zhe hăi àn sàn bù fēng cóng hăi shàng chuī guò lái tā shuō，kĕ yĭ wén dào pāo bĭng de wèi dào
